“මේරි නම් වූ මරියා” [මංජුල වෙඩිවර්ධනගේ තහනමට ලක් වූ කෙටිකතාව]
මරියා ගේ කන්‍යා භාවය අහෝසි කළ අපේ පළමු සංවාසය මේ දැන් අවසන් විය.
සිරුරු දහදියෙන් පෙගී. එකිනෙක ඇලී තිබුණමුත් මම ඈ මත ම දිගෑදී හිඳිමි. මගේ පුරුෂේන්ද‍්‍රිය ඇගේ යෝනි මග තුල පසුගමන් යමින් සිටී. මා පිට මත දහදිය තලමින් හිඳින්නීය. උණුසුම් සුසුම් හෙළමිනි.
එකවරම මා ඉවතට පෙරලා දමා ඇඳමත දෙදණ ඇන දෑත් පටලවා ගත් මරියා ඉකිබිඳීමට ගනී. මම මුනින් අත පෙරලෙමි. දෑස් එකිනෙක පියැවී අන්ධකාරය ගලා ඒ.
* * *
මම ෙඓතිහාසික ස්වප්නයක් දුටිමි. ඒ ස්වප්නය තුළ අද්භූතකර වූ සිහිනයක් කැකෑරෙමින් තිබුණි.
එය මිසරයේ පාරාවෝ රජ සමය විය. රජුන්ගේ සිරකරුවන් සිරකරන සිපිරිගෙයක මා පංචස්කන්ධය ද තැන්පත්ව තිබුණි. යෝධ ගල් බිත්ති සතරකින් මැදි වූ එම අල්ප ඉඩකඩෙහි විසි දෙනෙක් පමණ විවිධ හැඩ තුළ ධ්‍යානගතව සිටියහ.
තැනෙක ශ්වසන පද්ධතිය අබලන් වූවෙකුගේ ගෙරවුම් හඩය. තැනෙක යොහොවඃ දෙවියන්ට ගැයෙන ගීතිකාවක බොල් බොල් හඩය. තැනෙක කැස්සය. තව තැනෙක ඇදුමය. ඉඳහිට ඉකියක් ද මතුවෙයි. මතුවී ඇසි නෑසි දියැවෙයි.
මෙම සකලවිධ ශ‍්‍රව්‍ය සංකලනයන්ට කන් දෙමින් සිටි මුත් මම දැසින් වම්පස බිත්තියේ මුදුනත පිහිටි කුඩා කවුළුවෙ එල්ලී උනිමි. හිරු එළිය මඳින් මඳ ඒ කුඩා කවුළු දොරින් කාන්දු වෙමින් තිබුණි. ඝණඳුරෙහි කිමිදෙමින් තිබී දැස් ඒ අංශුමාත‍්‍ර එළියෙන් නිදිබත් වුණි.
ඒ අද්භූතකර හීනයේ උත්පත්තියයි.
* * *
වළාකුළින් තොර සුන්දර රාත‍්‍රී අහසේ තාරුකා දිළිහෙමින් තිබුණි. තාරුකා සියල්ලටම බෙදී විදිදී තිබූ අවධානය තමා වෙත ඇද ගත් දීප්තිමත් තරුවක් අහස දෙපළු කරගෙන නැගී එන්නට විය. සඳ පමණක් විසල් වූ ඒ තුළ වල්ගයක් පැන නැගී එන්නට විය. සඳ පමණක් විසල් වූ පසු ඒ තුළ වල්ගයක් පැන නැගී කෙමෙන් දික් වන්නට පටන් ගති. ළං ළංව පෙනෙන්නට වූ තාරුකාවෙ වල්ග අග වක් වී මළපුඩුවක්ව මා ගෙල මත ඇද වැටී බිඳෙන් බිඳ සිර වන්නට විය. මර බියෙන් තැතිගෙන සිටි මම හැකි උපරිම ජවයෙන් මොර ගැසීමි. ඒත් මා මුවින් එකදු වදනක් හෝ පිටව ගොස් තිබුණේ නැත.
සිරකාර පාදයක් මා හිස පතිතව දැස් විවර වන විටත් මම මගේම ගෙල මගේ දෑතින් සිරකරලමින් ගොළුබවකින් මොරදෙමින් සිටියෙමි. ආලෝක අහුරු පොදිකමින් කුඩා කවුළුවෙන් ඇතුළට පැන ගන්නට විය. ඒ එළිය සිපිරි ගෙයි සියලු දැ මත ගැටෙමින් තැන තැන සැරිසැරී.
සිරකරුවන් අතර නායක සිරකරුවකු විය. ජෝසප් නම් වු හෙතෙම සිහින තෝරන්නකු ලෙසින් ප‍්‍රකටව සිටි කඩවසම් රූපසම්පන්න තරුණයෙකි. දොනාත් නම් පෙදෙසක දී සිය සොහොයුරන් විසින් රිදී විස්සකට ඉස්මායල්වරුන්ට විකුණනු ලැබූයෙන් ජෝසප්ට මිසරයට ඒමෙ භාග්‍යය උදා වී තිබුණි. පාරාවෝ රජුගේ වාසල ඇමති හා මුර සෙන්පති වු පොතිපර්ගේ භාර්යාව ඇය සමග සයනය කරන්නැයි ජෝසප්ගෙන් කළ නිරන්තර කන්නලව්ව ප‍්‍රතික්ෂේප කර අඥාන අවංකයෙකු වීම හේතුවෙන් ඔහුට සිරගත කර තිබුණි.
ජෝසප් හුන් තැනින් නැගිට විත් මා අබියස තේජාන්විතව සිට ගනිමින් ගැඹුරු ස්වරයෙන් මා ඇමතී ය.
“නුඹ දුටු සිහිනය නොසගවා පවසාපන්න. මම නුඹට එය තෝරා දෙමි”
මම සසැලෙන හදින් ඔහුවෙත සිහිනය පුදදීමි. ඔහු දෑස් පියා දෑත් ඉහළ ඔසවා මොහොතක් සන්සුන්ව හිඳ දෑත් පහත හෙළා දෑස් විවර කර හඩ අවදි කළේය.
“නුඹට දාව පුතකු ජනිත වනු ඇත. ඌ අදේවවාදයේ අන්තය තෙක් ගමන් කරනු ඒකාන්තය. එහෙයින් ඌට අන්ත කි‍්‍රස්තු යන නාමය තබපන්න”
සිරකරුවන්ගේ චිත්තාභ්‍යන්තරයේ වූ හැගීම් සම්මිෂ‍්‍රණය මුහුණු මත ආලේප වෙමින් තිබුණි. දැහැනින් මිදුණු ඇතැමෙක් හුන් තැන ම දෙපයින් නැගී සිටියහ.
“ඌ මුලින්ම නුඹෙ ගෙලට මළපුඩුව වන්නේය. අනතුරුව සෙස්සන්ගේ ගෙල මත ද අනතුර පතුරවන්නේය. කෙබඳු වෑයමක යෙදුනත් මෙම උපත වළකාලීම කිසිවෙකුටත් කළ නොහැක” යැයි සිහින තෝරන්නා සන්සුන් වදනින් පැවසීය. ඔහු මුවින් මෙවදන් ගිලිහෙත්ම සියලු සිරකරුවෝ නැගී සිටියහ. අනතුරුව මා වටා ඉලිප්සාකාරව පරිභ‍්‍රමණය වන්නට පටන් ගත්හ. මම තැති ගතිමි. සන්ත‍්‍රාසයෙන් මුසපත් වීමි. භ‍්‍රාන්ත වීමි. කොටින්ම මට දෙවියන් සිහි වුණි.
ක‍්‍රමයෙන් මිනිස් කවය කුඩා වන්නට විය. සියලු දෑස් මා වෙත කඩා පැන්නෝය. එකිනෙකා උරෙනුර ගැටෙමින් තෙරපෙමින් පොරබදමින් මා ලිගුව ස්පර්ශ කිරීමට හෝ උගුල්ලා දැමීමට මාරාන්තික සටනක යෙදුනාහ. සමහරෙක් බිම මත පෙරලි පෙරලී දැගලූහ.
මෙ අතර පසුපසින් ආ කිසිවකු දෙපා කරුව අතරින් අතක් දමා මගේ පුරුෂ සංකේතය ඩැහැ ගත්තේය. මම මර හඩ දෙමින් බිම්පණුවෙකු සේ නලියන්නට වීමි. ඇඳ විට්ටමෙ හිස වදින තුරු මරහඩ හා දැගලිල්ල ඒ අයුරින්ම තිබෙන්නට ඇත. මා සුරත ලිගුව මත දැඩිව පැටලී තිබුණි.
* * *
මරියා සුරුවම් කූඩුව පාමුල දණින් වැටී හිඳින්නීය. පූර්ණ නිර්වස්ත‍්‍රයෙනි. සුරුවම් කූඩුව තුළ සීරුවෙන් වැඩ සිටින කන්‍යමරියාවන් ඇසිපිය නොහෙලා මරියා දෙස බලා හිඳින්නී කුළුණුබර දෑසිනි. අනුපමෙය අනුකම්පාවෙනි. අපමණ දෝමනස්සයෙනි. මරියා වෙනුවෙන් කන්‍යමරියාවන්ගේ ඇසේ උපන් කඳුලක් ඈ තනා තිබූ මැටි මත ආලේප කර ඇති ළා නිල් සහ ශ්වෙත වර්ණ තීන්ත මතින් රූරා ගලයි. මෙ කිසිවක් මරියාට නොපෙනේ. දසැගිලි පටලවා ගත් ඈ දෑසින් බිම පිරිමදිමින් සිටී. යාච්ඤාවකින් දෙතොල සසැලේ. කරලකට ගෙතූ ඈ දිගු දුඹුරුවන් කියඹුවැල කශේරුකා මතින් ගලා විත් වටොර දෙපලු කළ රන් රේඛාව ද පසුකර නතර ව හිඳී. සුසිහින් ඉගටිය ඈ පුළුල් වටොර හි චමත්කාරය තීව‍්‍ර කරයි.
මට පෙනෙන්නේ ඇගේ සුන්දරත්වයෙහි පශ්චිමභාගයේ සමීප රූපයකි. මම ඒ දෙස බලාගත්වන ම ඇඳ විට්ටමට බර වෙමි. දුම් වැටියක් දල්වා දීර්ඝ දුම් දහරාවකින් පෙණහලු පුරවා ගනිමි.
කිසිවකු මා උරහිසට තට්ටු කරනු දැනේ. මම හැරී බලමි. දිගු ඝණ කළු ලෝම පිරී ගිය සිරුරකි. ඒ සාතන්ය. ඔහුගේ සිරුරෙහි වන එකම වස්ත‍්‍රය සස්පෙන්ඩරයක් පමණි. ඔහු අත හීනියට එතූ සූස්තියක් වෙයි. ඔහු මගෙන් ගින්දර ඉල්ලයි. මම දුමවැටිය පාමි. සූස්තිය දල්වා ගත් සාතන් දුම්වැටිය යළි මවෙත දී මරියා අස රැඳි හාන්සි පුටුවට පිට දේ. ඔහු මදෙස බලයි. දත් විලිස්සා සහෝදරාත්මක සිනාවක් පායි. ම සිත නන්නත්තාර ව ඇත. ඔහු වෙතින් දෑස් ඉවත් කරනා මම ඉහළ බලමි.
වහලෙහි උළුකැට සෙලවෙන හඩක් ඇසේ. අනතුරුව උළුකැට ගළවන දෑතක් පෙනේ. උළු ඉවත් කරන ලද අවකාශය අතරින් සුදෝ සුදු තටු විදා පියාඹා පහතට බසිනා ශාන්ත වූ රූපයකි. සිරුරෙහි සතර දිග්භාගයම සුධාවල පිහාටුය. පෙන්ග්වීනයකු සේ තටු හකුලා ගෙන මරියාගේ නිරුවත අසබඩ සීරුවෙන් සිටගත් හෙතෙම ගාබ‍්‍රියෙල් දේවදූතයා බව මම පහසුවෙන් හඳුනා ගනිමි. ආලෝකයේ පුත‍්‍රයන් සහ අන්ධකාරයේ දුතයන් අතර ධර්ම යුද්ධය ඇරඹෙන ලකුණු කෙමෙන් පහළවී එයි.
සාතන් හාන්සි පුටුවෙ වෙවැල් රටා මත සිරසින් සිට ගනී. රළු පරළු ගිගිරුමක් බඳු හඩින් ඔහු මරියා අමතයි.
“මා ප‍්‍රිය මරියනි! සියලු ස්ත‍්‍රීන් අතුරින් ආශීර්වාද ලද්දී නුඹය. මම නුඹට ප‍්‍රිය වෙමි. හදවතෙහි පැන නගින අපමණ ප‍්‍රසාදය නුඹට ම පමණි. නුඹගේ ශ‍්‍රී කුසින් ජනිත වන තේජෝබල සම්පන්න අසාමාන්‍ය ප‍්‍රාණියාට “අන්ත ක‍්‍රිස්තු” යන නාමය තැබීමට නියෝග කරමි. මන්දයත් මෙ කුමරා පාපය කූටප‍්‍රාප්තියට පත් කොට මෙ ලොව ගලවාගන්නෙහිය”
ප‍්‍රසන්න හිනාවකින් මුව සරසා ගන්නා සාතන් යළිත් පුටුවෙහි හිඳ ගනී. මරියා සිහිසුන්ව ඇද වැටෙ. මට මරියා ළගට යාමට නොහැක. මා ඇඳට ඇලවී ගල් වී ඇත.
ග‍්‍රාබියෙල් පිහාටු පොකුරක් තුළට අත දමා ශුද්ධ වූ කුප්පියක් ඇද මරියාගෙ මුහුණ මත පැන් ඉසියි. ඇගේ දෑස් නටයි. අවදි වී වටපිට බලයි. සැණින් ඈ ග‍්‍රාබියෙල් ගේ තුරුල්ලට පැන ඉකිබිඳිමින් ” අහෝ! කාරුණික ග‍්‍රාබියෙල් දේවදූතයාණනි! පියාණන් කෙරෙහි මෙපමණ භක්තිවන්ත වූ මා අඳුරු පාතාලයට ඇද වැටීමට ඉඩ දෙන්නේ මන්දැ” යි ප‍්‍රශ්න කරයි.
මරියාගේ සුමුදු දේහය තුරුල්ලට ගෙන සිටින දේවදූතයාගේ මුහුණ කල්පකාලාන්තරයක් පුරා නොතිබි නන්නාදුනන හැගීම් සමුදායකින් රත් පෑ ගැන්වී ඇත. ඔහු හිඳින්නේ දැඩි අපහසුවෙනි. තටු යුගල සසැලෙන රිද්මය එයට සාක්ෂිය සපයයි.
මගෙ නිරුවත මත හීන් දාඩිය නැගෙයි. තොල කට උගුර ඉරිතලා යනු හැගේ.
එකෙනෙහිම සාතන් ඉදිරියට පැන ග‍්‍රාබියෙල් ඔසවා පොළොවෙ ගසයි. අති මහත් වූ ආනන්දයක කිමිදී සිටි ග‍්‍රාබියෙල් ද කෝපාග්නියෙන් දැවෙමින් වහ වහා නැගිට සාතන් කඩා පනී. ධර්ම යුද්ධය ඇවිලේ. දෙදෙනා එකම පොදියක පෙරලේ.
මුඛ කුහරය බලියා ගත් සාතන් ගාබ‍්‍රියෙල් ගේ දෙකකුල් ඩැහැ ගනී. එකට අඹරා මුඛයේ රුවාගෙන හැපීමත් ගිලීමත් පටන් ගනී. මුව දෙකොනින් ලේ බෙරෙ. වෙදනාවෙන් වියරු වැටෙන ගාබ‍්‍රියෙල් ගේ අතට හසුවන දිගු උල් නිය ඇති සාතන්ගේ වසුරු ගඳ දෙකකුල් මුවෙහි රුවා ගත් ඔහු ඒවා වෑයමින් විකමින් ගිල දමයි. මෙලෙස දෙකොණින් හපමින් විකමින් ගිලගන්නා දෙදෙනා ඔවුනොවුන් තුළ ගිලී අන්ත‍්‍රස්දාන වී යනු පෙනේ.
* * *
මා ඇයට මරියා කිය ඇමතුවත් ඇගේ සැබෑ නාමය මෙරි ජසින්තා ද සිල්වා විය. විවාහයට පෙර තිබූ හාමර් නම් වාසගම කප්පාදු වී ජෝසප් ද සිල්වා නම් වූ ඇගේ ස්වාමි පුරුෂයාගේ වාසගම නම අගට එකතු වී තිබුණි.
මම ඈ මුලින්ම දුටුවෙ ඉකුත් සීතල දෙසැම්බරයේ දීය. කොම්පඤ්ඤවීදියේ ගර්බස් දේවමාතාවන්ගේ දේවස්ථානයේ පසුපස බංකුවකට බර දී මා උන්නේ මා හා හාදකම් පැවැත්වූ කෙල්ලක් එනතුරුය.
එය සිකුරාදා දිනයකි. බැතිමතුන් පිරී ගිය හෝරාවක් නොවූයෙන් මරියාගේ දිගු යාච්ඤා නිසොල්මන මගේ අවධානය පැහැරගෙන තිබුණි. ඈ පිටුපසින් දණ නවාගේන උන්නී ඇගේ නැන්දම්මා බව මම පසුව දැන ගතිමි.
ඇය යාච්ඤාවෙන් මිදී නැගී සිටියාය. ඒ අවිහිංසක දිගටි මුහුණ කළුවන් වෙල්පටක් පැටලී ආවරණය වී තිබුණි. ඇය තෙවරක් ම ගර්බස් දෙව් මව්න්ගේ දෙපා දෑතින් ස්පර්ශ කර දෑත දෙතොලින් ස්පර්ශ කරනා අයුරු මම බලා උනිමි. අනතුරුව හැරී නැන්දම්මා ද නොතකා දේවස්ථාන දොරටුව වෙත ලියවර එසැවුවාය. අල්තාරය දෙසින් වෙගයෙන් හමා ආ සීත උඳුවප් සුළං දහරාවක් ඇගේ වෙල්පට ඔසවා ගෙනැවිත් මගේ දෙපාමුල තැබීය. නැඹුරු වී එය සුරතින් ගත් මම මා අබියස පිය මනින ඈ වෙත දිගු කර ගත්වනම උන්නෙමි.
ඒ අපේ දෙ ඇස් යුග හමුවුණු පළමු මොහොතයි.
* * *
විවාහ වී දෑ අවුරුද්දකට ආසන්න මුත් ඈ කන්‍යාවියකව සිටියාය. ජෝසප් ගේ පිරිමි ආත්මය සහ පුරුෂ ශක්තිය පිළිබඳ සැබෑ තතු නොදත් සියල්ලෝ වඳැසින් ඈ දෙස බැලූහ. දෙව් පියාණන් කෙරෙහි අතිශයින් භක්තිවන්තව සිටියෙන් ඈ ඒ ගැරහුම් කිසිත් මායිම් නොකළාය. එලෙස හිඳීමෙ ආත්මීය ජවයක් ඈ සතු විණි. ජෝසප්ගේ මව ගර්බස් දෙව් මැදුරට දක්කාගෙන යද්දී පවා සියලු දේ දරාගෙන නිහඩව උන්නී සැබෑ දේව දරුවකු මෙනි. එහෙත් ඈ කිසිවිටෙකත් ජෝසප් පාවා නොදුන්නාය. ඇදහිල්ල හා දේව වචනය ඇගෙ ඒකායන ජිවන දර්ශනය විය.
ඇගෙ සැමියා ජෝසප්ට ද දෙවියන් වහන්සේගෙන් තොර ලෝකයක් නොවීය. කෑම් බීම් ඇතුළු ඔහුගේ සකලවිධ කි‍්‍රයාවන්ගේ මුලට යාච්ඤාවක් නිරායාසයෙන් එකතු වන බව ඈ පවසයි.
විවාහ වන මොහොතේ පටන් දෙදෙනා දෙදෙනකු නොව එකකු වන බව දේව වාක්‍යයේ තිබෙන නිසාවෙන්දෝ ඔහු ඇයට අපමණ ලෙස පේ‍්‍රම කරන බව ඈ කියයි. එහි සත්‍යතාවක් තිබිය හැක. එවන් වූ කැප කිරීමකට ගෞරව කළ නොහැක්කේ කාට ද ? අනික දේව වචනය පැහැර හැරීම මරණීය පාපයක් ද වන බැවිණි.
මම ද ඇගේ කැපකිරීමට ගරු කළෙමි.
ඇගේ පේ‍්‍රමයට ඉඩ හළෙමි.
සුනදර රූ සපුවට පෙම් කළෙමි.
එතැන් පටන් මම මෙරි ජසින්තාට “මරියා” කියා කීවෙමි.
* * *
අපේ පළමු නිදහස් දිනය උදා වූයේ කාලාන්තරයකට පසු වය. කිසියම් අයෙකුට තම ජීවිතයේ කලාතුරකින් අහඹු ලෙස මෙවන් වූ අමන්දානන්දයක් හිමිවනු ඇත. ඒ වූ වරම් ලත් මා සැබැවින්ම භාග්‍යවන්තය. මන්ද යත් ස්වර්ග රාජ්‍ය මා අභියස දිස් විණ.
කාත් කවුරුවත් නොසිටි මරියාගෙ සුවිසල් නිවහනේ අපි තනිවුනෙමු. මා දැකීමෙන් ඈ පස්වනක් ප‍්‍රීතියෙන් පිනා ගියාය. මෙතෙක් සිත තුළ පොදි ගැසී උන් අනුරාගී රිද්මය මා සිරුර මත දොරෙ ගලා යෑම ඇරඹුණි. පළමුව ඈ අතොරක් නැතුව මා මුහුණේ සෑම වර්ග අගලක්ම සිපගත්තී උන්මාදයෙනි.
පළමු අදියර නිමාවත් ම හතිලමින් සුසුම්ලමින් හුන් ඈ සුවපහසු යහන මත ඉන්ද වූ මා ඇසෙන නෑසෙන හඩින් මිමිණීමි.
“අද දවස සදාකාලික කිරීම වෙනුවෙන් ඔයා එකම එක කොන්දේසියකට යටත් වෙන්න ඔන”
“ඔය ඉතින්! බය වෙන්න එපා. ලැජ්ජ වෙන්නත් එපා. මෙ යෝජනාවට දෙවියන් පවා එකගයි”
කිසිත් නොදෙඩූ ඇය මගේ ඉගටිය වටා සුරත යවා උරිස මතත හිස හොවා ගත්තීය. සරාගී සුසුම් හද තුළ දග කරනු මට ඇසිණ.
“මෙ මොහොතේ පටන් අද දවස ගෙවෙන තුරු අපි දෙදෙනා සිටිය යුත්තේ නිරුවතින් එකග ද?”
වික්ෂිප්තව මා දෙස බැලූ මරියා “දවස ම ? කනකොට බොනකොටත්?” යැයි ඇසුවාය.
“ඔව් ඉස්සෙල්ලම මට තේ එකක් ඔනේ. තේ එක් පවා සෑදිය යුත්තේ කොන්දේසියට යටත්වයි”
මා එලෙස සැහැල්ලුවෙන් වචන මුදා හළ මුත් එම හිටිවන යෝජනාවෙන් ඈ කැළඹිල්ලට පත්ව සිටියාය. මම ඈ අස්වැසීමට යත්න දැරීමි.
“ඔයා මෙ ලෝකේ වැඩියෙන්ම ආදරෙ කාට ද?” මම ඇගේ සුරත සුරතල් කරමින් ඇසීමි.
තත්පර කිහිපයක් මා දෑසට එබී හුන් ඈ “ඔයාට” යනුවෙන් පවසමින් කැළඹිල්ලෙන් මිදීමට වෑයම් කළාය.
“නෑ! ඔයා වැඩියෙන්ම ආදරෙ දෙවියන් වහන්සේට” මම මගේ යෝජනාවෙ උත්ප‍්‍රාසාත්මක හරය වෙත බිඳෙන් බිඳ ඈ රැගෙන ගියෙමි. “දෙවි පියාණන් වහන්සේ මෙ අශ්ලීල ඇඳුම් පැළඳුම් වලට කැමති නැහැ. අන්න ඒ නිසයි උන්වහන්සේ මනුෂ්‍යයා මවනකොට නිර්වස්ත‍්‍රයෙන් මැවුවෙ. දෙවියන් වහන්සේ නිරුවත්. අන්න ඒ නිසයි උන්වහන්සේ ආදම් සහ ඒව තමන්ගේ සමානකමට මැවුවෙ. උන්වහන්සේ නිරුවතට කැමතියි. ඒ නිසා අපිත් එයට ගරු කළ යුතුයි. එය අද්විතීයයි. උන්වහන්සේ සතුටු කරණු පිණිස අපි අද දවස කොන්දේසි සහිතව ගත කරමු.”
මෙසේ තෙපලන අතර මම මගේ ඇගිලි තුඩු මරියාගේ ඇඳුම් මත වූ බොත්තම් සිප් ටික් සහ හක් අතරින් යවා ඒවා විසන්ධි කළෙමි. සා පැටික්කියක සේ කීකරුව සිටි ඈ විළියෙන් රත් පෑ ගැන්විණ. අවසන දෙව් දුවක බඳු වූ මරියා ගේ නග්න රූ සිරිය මා දෑස් අබියස විකසිත ව්නනට විය.
ඉදින් මරියා නිරුවතට හුරු වූවාය.
උපන් ඇඳුමින් මුළුතැන් ගෙට පිය මැනීමට තරම් ඇගේ සිත මෝදු වී තිබිණ. මම මගේ ඇඳුම් අහවර කොට දුම්වැටියක් දල්වාගෙන ඇඳ විට්ටමට බර වීමි. ස්වල්ප මොහොතකින් ඈ තේ එකක් රැුඳි ටේ‍්‍ර එකක් ගෙන කුටියට ඇතුළු වූවාය. සිනාසෙන මගේ දෑස ඇගේ සිරුර තුළ කිමිදුණි. ටේ‍්‍ර එක ටී පෝව මත තැබූ මරියා සැණින් ඇඳට පැන මා පුරුෂන්ද‍්‍රීය වසා සිටි කොට්ටය ඩැහැගෙන මවෙත දමා ගැසුවාය. මාතෙහි වූ දුම්වැටිය පියාඹා ගොස් බිමට පතිත විණි.
සිනා රැළි එක පිට එක නැගී පිළිරැව් දුණි. කුටිය මොහොතකින් සිනහ සාගරයක ගිලී සැනහී යනවා පෙනුණි.
* * *
මම සයනයෙන් බැස ඇස අසලට පිය ඔසවමි. දෑතින් ඇය ඔසවා ගෙනැවිත් සීරුවෙන් සයනය මත තබමි.
“අපි දැන් මොකද කරන්නේ” සිනාසීමට යත්න දරමින් මරියා අසයි.
“දරුවෙක් ලැබෙන්න ආවොත් ? ඒක ජෝසප් දැන ගත්තම…. ” ඈ තුල වන බිය විනිවිදිමින් සතුටක සේයාවක් නිවි නිවී දැල් වෙ.
මම කිසිත් නොදොඩා නැඹුරු වී ඇගේ නලලත සිප ගනිමි. මා දෑස දෙස බලාගත්වන ම සිටින මරියා පිළිවදනක් දෙන මෙන් දෑසින් අයැදියි.
“ඔයා ජෝසප් ට කියන්න දරුවා දෙවියන් වහන්සෙගෙ කියලා!”
– Manjula Wediwardena | මංජුල වෙඩිවර්ධන
Leave a Reply
Your email address will not be published. Required fields are marked (required)